نقش سلولهای لنفوئیدی ذاتی (ILCs) در بیماریهای نورودژنراتیو
مقدمه:
سلولهای لنفوئیدی ذاتی (Innate Lymphoid Cells - ILCs) گروهی از سلولهای سیستم ایمنی هستند که برخلاف لنفوسیت‌های T و B، فاقد گیرنده‌های آنتی‌ژن خاص هستند. ILCها به سه گروه اصلی تقسیم می‌شوند (ILC1, ILC2, ILC3) و نقش کلیدی در تنظیم ایمنی بافتی، ترمیم بافت، و هموستازی ایفا می‌کنند. اخیراً شواهدی از دخالت این سلول‌ها در پاتوفیزیولوژی بیماریهای نورودژنراتیو نظیر آلزایمر، پارکینسون و MS به‌دست آمده است.
ILCها و سد خونی-مغزی (BBB):
برخی از ILCها در نزدیکی سد خونی-مغزی قرار دارند و قادر به پاسخ به سیگنال‌های التهابی از CNS هستند. در شرایط التهابی، ممکن است این سلول‌ها از طریق تولید سیتوکین‌هایی مانند IFN-γ و IL-17 به افزایش نفوذپذیری BBB کمک کرده و باعث ورود سایر سلولهای التهابی به مغز شوند.
ILCها در بیماری آلزایمر:
مطالعات اخیر روی مدل‌های حیوانی نشان داده‌اند که ILC2ها در مغز افراد سالمند تجمع می‌یابند و با ترشح IL-5 و IL-13 نقش محافظتی در برابر التهاب عصبی دارند. فعال‌سازی ILC2 ممکن است باعث بهبود حافظه و کاهش آسیب‌های ناشی از بتا-آمیلوئید شود.
ILCها در MS (مولتیپل اسکلروزیس):
در MS، ILC1ها و ILC3ها به‌عنوان منابع تولید IFN-γ و IL-17 ممکن است در تقویت پاسخ‌های التهابی دخیل باشند. در مقابل، برخی داده‌ها حاکی از نقش تنظیمیILC2 در مهار التهاب CNS هستند.
کاربرد بالینی بالقوه:
هدف قرار دادن ILCها یا تنظیم عملکرد آن‌ها می‌تواند استراتژی درمانی جدیدی برای بیماریهای نورودژنراتیو باشد. به‌عنوان مثال، تحریک انتخابی ILC2 ممکن است پاسخ‌های محافظتی را افزایش دهد، در حالی که مهار ILC1 و ILC3 می‌تواند التهاب را کاهش دهد.
نتیجه‌گیری:
ILCها به‌عنوان حلقه ارتباطی میان ایمنی ذاتی و بافت عصبی نقش مهمی‌در پاتولوژی بیماریهای نورودژنراتیو دارند. شناخت دقیق‌تر از عملکرد این سلول‌ها می‌تواند در آینده به طراحی درمان‌های هدفمندتر منجر شود.